31.8.10

Em língua galega, a favor de Israel


Vejam essa entrevista do presidente da Associação Galega de Amizade com Israel. Em galego, que é fácil de entender: usa-se o X no lugar do J, o que acaba fazendo o sotaque deles parecer-se com o dos cariocas...

Entrevista en XORNAL DE GALICIA  29.08.2010

Unha entrevista de Ricardo Rodríguez con Pedro Gómez-Valadés

Israelís e palestinos sentarán por vez primeira dende a devastadora operación Chumbo Fundido (2008) a negociar cara a cara en Washington o vindeiro día dous de setembro. Obama quere a solución dos dous estados o antes posíbel. Pero malia o intenso labor diplomático de EE UU, a paz semella estar lonxe. Porén, para Pedro Gómez-Valadés, presidente da Asociación Galega de Amizade con Israel (Agai), "como observador do conflito cómpre ser ideoloxicamente optimista, aínda que os feitos ás veces teimen en demostrar o contrario". A fundación desta organización en 2006, que lle custou en 2008 a expulsión do Bloque Nacionalista Galego, tiña coma obxectivo "dar outros puntos de vista sobre o conflito" palestinoisraelí ao "entender que a información que recibe o cidadán galego non se axustaba en moitas ocasións á obxectividade" e está "condicionada". AGAI naceu tamén para recuperar a pegada das comunidades xudías en Galicia antes do decreto de expulsión de 1492 e loitar contra a banalización e o esquecemento da Shoah, o Holocausto.
.

Vostede considera que a visión que se dá do conflito palestinoisraelí é nesgada. En que eidos?
.
Este é un conflito no que non hai nin brancos nin negros, senón unha infinita gama de grises. Non é un western de bos e malos, pero téndese a simplificar: israelís malos e palestinos bos. Habería moitos exemplos desa visión nesgada. Vou poñer un dos últimos. O incidente na fronteira norte de Israel e sur de Líbano no que hai un cruzamento de fogo e morre un israelí e tres libaneses a primeiros de agosto. Iso foi recollido coma unha provocación israelí. Hai uns días, saíu o ditame da Finul que asegura que o incidente foi orixinado por unha árbore que estaban cortando os israelís. Agora confírmase que a árbore estaba en territorio israelí e que os que abriron fogo foron os libaneses. De entrada, antes de saber que pasara, xa se acusaba dunha nova provocación a Israel.
.
Cal é a solución a corenta e tres anos de ocupación militar de Palestina por parte de Israel?.
O problema debería resolverse con dous estados para dous pobos. Non haberá paz na zona mentres palestinos e israelís non poidan ter estados seguros e estábeis e vivir na mellor das veciñanzas posíbeis. Ese é o horizonte que todas as negociacións se marcaron. Sen dous estados poderá haber tempo de tranquilidade, pero non vai haber paz. En Cisxordania, hai asentamentos que son ilegais para a propia Xustiza israelí. Pero eu penso que ese non é o problema. En Gaza, cando Israel evacúa a faixa en 2005 por completo, levántanse todos os asentamentos. Eu penso que todo é negociábel e todo é resolúbel, aínda que algunhas cuestións son máis difíciles de arranxar. Alén de problemas obxectivos, hai problemas vinculados a cuestións moi emotivas, coma Xerusalén, que poden presentar dificultades. Pero coido que a resolución de todos os problemas no seu conxunto –incluída a indemnización a todos os israelís que foron expulsados dos países árabes despois de 1948, e cuxas propiedades foron confiscadas– é posíbel sempre que non haxa condicións previas.
.
O Cuarteto para Oriente Próximo pide que se respecte para Palestina a liña de 1967, que inclúe Xerusalén Este, anexionada por Israel..
Si, efectivamente, o Cuarteto expresouse así, e esa é unha das liñas que están enriba da mesa. Na miña opinión, é difícil que a liña de 1967 estritamente vaia ser a fronteira definitiva. Hai propostas de intercambio de territorios que estaban en Cisxordania e nos que agora hai asentamentos xudeus de 45.000 habitantes por outros que están dentro de Israel para compensar territorialmente os dous estados. Israel propuxo facer unha comunicación terrestre entre Gaza e Cisxordania para que os dous territorios palestinos estivesen conectados. Iso sería unha cesión de territorios que non estaba contemplada en ningún acordo previo. Non hai que estar negociando pensando en como responsabilizar á outra parte do fracaso das conversas. É irreal que en Washington se vaian solucionar todos os problemas de vez.
.
É posíbel que o punto de partida para estas negociacións sexa tan xusto para Palestina coma para Israel?.
Non só é posíbel, é que ten que ser. Se non fose así, o conflito non sería nunca resolúbel. A parte palestina non está soa. Na comunidade internacional, ten importantes valedores, coma a Liga Árabe e mesmo EE UU, que pretende exercer un papel neutral. Hai que ser optimista ideoloxicamente aínda que a forza dos feitos ás veces fai complicado selo. Hai uns días houbo unha xuntanza en Damasco na que participou Hamás, pero tamén outros grupos seculares que tradicionalmente apoiaban á ANP. Xuntáronse para negar a lexitimidade ás negociacións directas e condenar o proceso. Evidentemente, un proceso de paz que non se pode desenvolver en todos os territorios é complicado. Hai un problema interpalestino que teñen que resolver os propios palestinos. Coido que neste proceso haberá chanzos. Haberá un proceso para desenvolver o propio acordo despois de que se acade. Pero se en Gaza Hamás non recoñece a soberanía da ANP, complicarase todo. Hai un factor engadido neste proceso de negociación que se abre e non estaba patente dun xeito tan radical en Camp David ou Oslo: o islamismo radical.
.
A longa ocupación militar desgastou a poboación en Cisxordania. Non desequilibra iso a balanza a favor de Israel no punto de partida das negociacións?.
Cisxordania está administrada militarmente, pero o medre económico nos últimos dous anos é moi superior ao de calquera país da contorna árabe. A situación mellorou. A maior parte dos palestinos queren vivir en paz e que os seus fillos poidan estudar e traballar e manter unha familia. O desgaste da guerra condiciona os dous lados. Eu coñezo palestinos e israelís. Todos están cansos, esgotados polo conflito. Evidentemente, iso pesa coma unha lousa en calquera proceso de negociación. Pero o que hai que facer é aproveitar ese cansazo colectivo das dúas sociedades por anos de guerra e de morte para avanzar cara a un acordo que non será o ideal para as dúas partes. Israelís e palestinos van ter que facer concesións dolorosas en eidos nos que ningunha das dúas o farían motu proprio. As dúas sociedades, a israelí e a palestina, queren e necesitan a paz. Estas son grandes palabras que logo teñen que traducirse nunha realidade e iso é o máis difícil. Hai un punto que non xustifica o que ocorre actualmente, pero que axuda a entendelo: en 1948, cando naceu o estado de Israel, puido ter nacido o estado palestino. E sesenta e dous anos despois non estariamos a falar do conflito. O problema agroma cando os países limítrofes non recoñecen as resolucións da ONU e inician unha guerra contra o nacente estado de Israel.
.
É o ultradereitista ministro de Exteriores israelí Avigdor Lieberman un atranco para forxar un acordo de paz entre as dúas partes?.
O primeiro ministro é Netanyahu e a autoridade tena el. O venres lía unhas declaracións de Lieberman nas que afirmaba que se excluía das negociacións porque cría que estaban condenadas ao fracaso, pero que non as ía entorpecer. O problema de Lieberman ás veces é máis imaxinario ca real. O día que el e o seu partido se neguen a algo en concreto haberá que ver a que se opón. Polo momento, non se sabe se vai ser un problema ou non. O certo é que a moratoria que hoxe revisa o consello de ministros de Israel tiña o apoio do partido de Lieberman. As dúas partes non son homoxéneas, haberá partes dispostas e outras contrarias ao acordo. Pero Netanyahu é un presidente que en Israel ten moita autoridade moral e hai que darlle un voto de confianza.
.
Netanyahu aspira nas negociacións a desmilitarizar Palestina e nega o dereito de retorno dos refuxiados palestinos. Non son demandas moi duras de entrada?
.
As condicións de partida nacen dunha guerra. Pode ser unha condición dura, pero partindo dunha guerra é unha condición razoábel. A desmilitarización do futuro estado palestino sería provisional, non eterna, até que se dean as condicións de confianza necesarias para esquecer que levan 62 anos en guerra. Se hai un acordo de paz e non tes intención de atacar o veciño, podes pasar 20 anos sen exército. En canto aos refuxiados, ese é outro dos aspectos que ten que ver coa disparidade coa que se trata o conflito. Non hai moito, ditouse unha sentenza do Tribunal de Xustiza Europeo contra os refuxiados grecochipriotas que reclamaban o dereito de retorno e as indemnizacións polas propiedades confiscadas na invasión do 74 dos turcos. O tribunal di que non hai lugar á reclamación. Para Palestina, facer unha concesión no dereito de retorno vai ser doloroso, o cal non quere dicir que o dereito se negue. En calquera acordo final, os palestinos refuxiados poderán volver ao estado palestino que se constitúa. En canto a volver ao territorio do estado de Israel... Penso que esa será unha das concesións [palestinas] do acordo final. A absorción dos tres ou catro millóns de refuxiados palestinos por parte de Israel non é posíbel. Terá que compensarse aos que non poidan regresar.
.
Considera que o bloqueo a Gaza é un castigo colectivo de Israel á poboación por ter votado a Hamás, como se sinala no informe Goldstone?
.
En política internacional, hai cousas xustas e inxustas. Eu podo dicir que estiven na fronteira israelí con Gaza falando con moita xente e non atopei a ninguén na parte israelí que queira manter o bloqueo. O embargo está estabelecido porque dende 2005 Hamás e outros moitos grupos dende dentro da faixa de Gaza comezaron un conflito de desgaste, co lanzamento de foguetes contra á poboación civil israelí. Penso que un bloqueo non é positivo, pero este foi obrigado. En Cisxordania, dende hai un ano, desmanteláronse máis da metade dos check points porque a situación na zona é tranquila, e as forzas palestinas van asumindo responsabilidades e son máis fiábeis. Así que os controis vanse eliminando porque son incómodos e fan difícil a vida á xente normal. En Gaza, se mañá Hamás renuncia ao terrorismo coma arma política, pasado mañá Israel levantaría o bloqueo.
.
As conversas de paz suspendéronse en 2008, tras o inicio da operación Chumbo Fundido contra Gaza, que deixou 1.400 palestinos mortos. O asalto á Frotiña acabou de deteriorar a imaxe internacional de Israel. Obviamente....
Eu lanzo unha pregunta. Antes da operación Chumbo Fundido e do asalto á Frotiña, os medios de comunicación trataban de xeito moi diferente o conflito e responsabilizaban de xeito diferente ás partes? Eu penso que non. Evidentemente, nin a operación Chumbo Fundido nin o asalto á Frotiña beneficiaron a imaxe de Israel, pero a visión da realidade é moi diferente. Eu coñezo correspondentes en Israel que off the record recoñecen que non todo o que eles transmiten dende a zona se publica. Se algo é doadamente utilizábel contra Israel, ten mais posibilidades de ser publicado. Vou poñer un exemplo. Na madrugada deste mércores houbo disturbios no barrio [palestino] de Silwan en Xerusalén. O motivo era a sentenza de derrube de casas árabes en Xerusalén. Iso en calquera outra cidade do mundo non sería noticia porque sería cumprir a lexislación urbanística. Pero aquí politízase. Despois dun proceso de anos de tribunais, hai 22 casas con sentenza de derrube e outras 66 ás que se lle dá licencia con efectos retroactivos.
.
Hai organizacións israelís que falan de violencia administrativa de Israel cara os palestinos para expulsalos de Xerusalén Este..
Iso é algo que se di. Eu teño escoitado outras opinións, mesmo que o concello de Xerusalén facilita en árabe a documentación para que se poidan tramitar as licenzas urbanísticas. Se ti entrevistas en Vigo a calquera persoa implicada nun problema urbanístico, a crítica que fará da Administración será esmagadora e poderá ter ou non razón. Nun terreo en conflito coma ese pode haber problemas de interpretación. Eu non penso que se derruben casas para gañar terreo. Se o que queres é gañar territorio, abondaría con ampliar os asentamentos a 60.000 habitantes.
.
A ameaza nuclear iraniana é o grande problema exterior de Israel?
.
O pobo israelí sufriu o Holocausto e unha ameaza nova non a toma de broma. Irán é un problema pola posibilidade de que se dote de poder nuclear. O seu brazo armado, Hezbollá, e outros grupos pequenos poden cometer atentados sen render contas. Estou pensando nun escenario no que Irán tivese capacidade nuclear para que un grupo pequeno faga estoupar unha bomba sucia no centro de Tel Aviv ou en Xerusalen ou en Madrid. Israel vai atacar Irán? As declaracións públicas son que Israel non pode permitir que a ameaza iraniana se consolide. Que quere dicir iso? O tempo dirao. Eu penso que as sancións aplicadas, se se executan con contundencia e sen vías de auga, poden facer recapacitar a Ahmadineyad.

.

30.8.10

Banqueiro alemão incendeia debate sobre imigração com tiradas "racistas"

(por Gonçalo Venâncio, em 30 de Agosto de 2010)

"Todos os judeus partilham um gene comum. E isso faz deles pessoas diferentes das outras." Estas afirmações incendiárias de Thilo Sarrazin, ontem numa entrevista ao "Welt am Sonntag", marcam o regresso do fantasma do racismo à política alemã e em particular ao debate sobre a imigração. Membro do conselho executivo do Banco Central alemão e antigo ministro das Finanças de Berlim, Sarrazin tem a cabeça a prémio depois de todos os partidos alemães terem exigido a sua demissão do Bundesbank.

A chanceler Angela Merkel deu voz à condenação generalizada dizendo que as considerações de Sarrazin são "difamatórias". Guido Westerwelle, ministro dos Negócios Estrangeiros e presidente do FDP - parceiro "júnior" na coligação com a CDU de Merkel -, admite que todas as afirmações que "promovam o racismo ou o anti-semitismo não têm lugar no discurso político" germânico. Também Os Verdes não hesitam em dizer que Sarrazin "prejudica a imagem do banco" e "incita ao ódio" enquanto o SPD, partido de Sarrazin, lida com o incómodo acenando com a hipótese de expulsão. "Se o senhor Sarrazin não abandonar o partido de forma voluntária, vamos iniciar o procedimento de expulsão", disse à "Spiegel" Christian Gaebler.

Apesar da indignação, a verdade é que as palavras de Sarrazin não apanharam ninguém desprevenido. Aos 65 anos, o veterano político alemão tem um currículo extenso de tiradas racistas, especialmente quando o tema é a imigração. Aliás, Sarrazin prepara- -se para justificar os seus argumentos num polémico livro chamado "A Alemanha em Queda". Resumindo o argumento, Sarrazin defende que os imigrantes muçulmanos são menos inteligentes, vivem às custas do Estado e como têm muito mais filhos que os alemães podem tornar-se maioritários absorvendo o país.

Críticas que levaram o presidente da Federação Turca da Alemanha, Kenan Kolat, a pedir a demissão do responsável pelo departamento de controlo de risco do Bundesbank: "É o clímax do novo racismo intelectual e prejudica a imagem da Alemanha", sustenta Kolat. Naturalmente, também o grupo Conselho de Judeus na Alemanha repudia as palavras e argumentos "genéticos" de Sarrazin.

Em Outubro de 2009, Thilo Sarrazin mostrou pela primeira vez ao que vinha. Numa entrevista polémica, disse que 20% da população de Berlim era economicamente dispensável. "Uma grande parte de árabes e turcos nesta cidade, cujo número cresceu devido às políticas erradas, não tem qualquer função produtiva para além de vender fruta e vegetais." No ano passado, Sarrazin escapou à demissão. Agora, tudo aponta para que tenha menos sorte.

16.8.10

PARA NÃO FALAR COM O ESPELHO (por José Ribamar Bessa Freire 15/08/2010 - Diário do Amazonas)

Escrevo da aldeia Cachoeirinha, em Miranda (MS), onde acabo de presenciar uma operação arriscada. Vi como desmontaram o gatilho de uma arma infernal que já causou mortes e emudeceu vozes, criando um silêncio de cemitério. O gatilho assassino foi desarmado por dois Terena – a professora Maria de Lourdes Elias Sobrinho, ex-empregada doméstica, filha de um índio plantador de milho, arroz, feijão e banana - e seu colega, o professor Celi... Clique aqui para ler mais sobre esta crônica


Copyright 2010 © Taqui Pra Ti
É proibida a reprodução do conteúdo desta página em qualquer meio de comunicação, eletrônico ou impresso, sem autorização do Taqui Pra Ti

(este artigo tem tudo a ver com a consciencia judaica, pois trata do emudecimento forçado de culturas e idiomas; alias, o atual revival do idish no mundo ocidental provavelmente contém, a par da nostalgia, um certo orgulho dos que, embora hoje estejam num lugar social privilegiado, foram vitimas do preconceito e da exclusão no passado recente,...). 

6.8.10

Iranianos e Holocausto



Um website de um grupo cultural iraniano (aparentemente nao-governamental) contém uma historia em quadrinhos em que o Holocausto, "a grande mentira", nunca aconteceu, mas foi inventado pelos judeus. A caricatura antissemita é exemplar ( algumas imagens aqui ) e muita gente protestou, inclusive o Yad Vashem. 


3.8.10

Una entrevista en el infierno, por Diego Rosemberg

O artigo abaixo saiu no jornal argentino Pagina 12 (26/07/2010) e foi enviado por Nelson Kuperman. 

La editorial Capital Intelectual acaba de publicar una biografía de Marshall Meyer, que comienza relatando la visita que el rabino y Héctor Timerman realizaron a Etchecolatz, en busca de Jacobo Timerman. Aquí, fragmentos de los primeros capítulos.

Cuando sonó el teléfono, el rabino salió disparado. No le importó que faltaran pocas horas para el inicio del Shabat ni para el servicio religioso que, como todos los viernes por la noche, debía oficiar en la sinagoga de su comunidad, Bet El, en el barrio de Belgrano. Marshall Meyer había escuchado del otro lado de la línea la voz angustiada de Héctor Timerman, que le decía que no sabía dónde habían trasladado a su padre, Jacobo, secuestrado por segunda vez por un grupo de tareas de la dictadura militar, en julio de 1977. Héctor había recorrido Tribunales, la Casa de Gobierno y el Primer Cuerpo del Ejército y en ningún sitio recibía información sobre el paradero de su papá, el director del diario La Opinión, que había desaparecido de su celda del Departamento Central de la Policía Federal. Desesperado, decidió ir a pedir información en persona al comisario Miguel Etchecolatz, Director de Investigaciones de la temible Policía Bonaerense y mano derecha del general Ramón Camps, número 1 en el aparato represivo de la provincia de Buenos Aires en aquellos años oscuros.
El hijo del mítico periodista –que entonces tenía 23 años– no se animaba a ir solo y por eso acudió a Meyer, que estaba conteniendo espiritualmente a su familia desde que los militares habían detenido por primera vez a su padre, el 15 de abril de 1977.
Meyer escuchó con atención el relato de Héctor y no dudó ni un instante en acompañarlo y viajar hasta el mismísimo infierno para disputarle, cara a cara, uno de sus fieles al diablo. En el camino hacia La Plata habían acordado que sólo hablaría Héctor, que preguntaría por su padre y que no entraría en discusiones sobre los motivos de la detención ni el trato humillante que había recibido desde que se lo llevaron. Cuando llegaron a la Jefatura de la Policía Bonaerense debieron soportar una larga espera hasta que Etchecolatz los hizo pasar a su oficina. Como habían convenido, el único que habló fue Héctor: dijo que su padre había sido trasladado, que desconocía su paradero y agregó que su madre tenía los nervios destrozados. Fue un monólogo que duró unos diez minutos hasta que, sin más que decir, el joven calló y la oficina quedó invadida por un silencio que aturdía. Etchecolatz, que exhibía su mejor mirada torva, aprovechó el vacío y apuntó con sus ojos a Meyer.
–Y usted, cura, ¿quién es? –prepoteó el comisario, que recién en 2006 fue condenado a cadena perpetua por los crímenes de lesa humanidad cometidos como funcionario de la dictadura militar que gobernó la Argentina entre 1976 y 1983.
El rabino no se amilanó. Se levantó de su silla, a paso firme dio la vuelta al escritorio que lo separaba de Etchecolatz, se detuvo a escasos treinta centímetros y mirándolo a la cara lo increpó:
–Este cura es un pastor que busca a una oveja de su rebaño y sé que vos sos el ladrón que te la llevaste. Soy el pastor de Jacobo Timerman y vos tenés a mi oveja. No me voy hasta que no me la devuelvas –dijo Meyer, que tuteaba a todo el mundo, aun a quienes despreciaba profundamente. Así había aprendido a hablar castellano en 1959, cuando llegó desde su Nueva York natal a la Argentina, pensando en quedarse apenas dos años y sin sospechar que viviría aquí un cuarto de siglo. La mirada desorbitada de Etchecolatz, de pronto, cambió de destinatario.
Ahora apuntaba a Héctor Timerman, que ante tanta tensión también se había parado. Por primera vez, el policía buscó cierta –pero infeliz– complicidad con él:
–Por bastante menos que esto, acá hay muchos que... –el comisario interrumpió en seco la oración y comenzó a agitar una de sus manos hacia el cielo. A los dos visitantes les quedó claro el significado. No fue ésa la primera ni la última amenaza que recibió Meyer en su estadía en la Argentina. Pero como a todas, le restó –o hizo que le restaba– importancia. Héctor Timerman le pidió por favor al rabino que se sentara y le rogó al comisario para que volvieran a hablar sobre el destino de su padre. Etchecolatz finalmente se sentó y sin abandonar el tono marcial le dijo:
–Vuelva a su casa. A las 15 horas lo van a llamar con una dirección donde podrá ver que su padre está vivo.
Con puntualidad suiza, el teléfono de la familia Timerman sonó ese viernes a las tres de la tarde. Un emisario de Etchecolatz les dio una dirección en el municipio de Quilmes. Hasta allí fueron Meyer, Héctor y Risha, la esposa de Jacobo. Cuando llegaron al lugar advirtieron que se trataba de una comisaría legalmente constituida. Como al religioso no lo dejaron entrar, sólo ingresaron Risha y Héctor, que se preguntaba intranquilo si todo no sería una trampa de los represores para deshacerse del rabino.
Después de un largo rato, llegó un patrullero del que bajó Jacobo, quien se sorprendió al ver a su familia. No los dejaron hablar, sólo pudieron verse las caras durante cinco minutos. No obstante, los Timerman recuperaron cierta tranquilidad: interpretaron que el hecho de haber podido ver a Jacobo con vida en una dependencia legal haría que fuera mucho más difícil para los militares asesinarlo.
Cuando Héctor, Risha y Meyer emprendieron el regreso ya había comenzado a anochecer. Héctor no decía nada, pero aceleraba cada vez más. Quería regresar rápido a la Capital porque con la salida de la primera estrella había comenzado el Shabat; lo mortificaba pensar que por haberlo acompañado a ver a su padre, el rabino no llegara a tiempo para oficiar la ceremonia religiosa en Bet El y, encima, se viera obligado a violar los preceptos religiosos que, entre otras cosas, prohíben viajar a los judíos observantes en el día más sagrado de la semana, aquel que consagran a Dios.
–¿Por qué corrés? –preguntó Meyer, el único que se atrevió a romper el silencio en el viaje de vuelta.
–Es Shabat –quiso justificarse Héctor Timerman.
–Acaso no sabés que para salvar una vida se puede violar cualquier mandamiento. Salvamos la vida de tu papá y sería una pena que nos matemos en un choque. Así que manejá tranquilo, que de la teología me ocupo yo.
Marca de origen
La vida de Marshall Theodore Meyer parecía predestinada desde el mismo día en que nació, el 25 de marzo de 1930. Sus padres, Anita e Isaac, habían elegido llamarlo con ese nombre en homenaje a Louis Marshall, un prestigioso abogado y presidente del Consejo Judío Americano que fue abanderado de la defensa de los derechos civiles de las minorías. Mediante un acuerdo judicial, el jurista había logrado –entre otros méritos– que el entonces hombre más rico de América, el poderoso Henry Ford, se retractara de sus manifestaciones antisemitas vertidas en una serie de ensayos llamada El judío internacional: el problema más grande del mundo.
(...)
Marshall Meyer nació en Flatbush, un barrio neoyorquino del distrito de Brooklyn. Sus abuelos maternos habían llegado en 1888, desde Odessa. Para ese entonces, sus abuelos paternos llevaban casi tres décadas en los Estados Unidos. El pequeño Marshall era el tercer hijo de un matrimonio que había alcanzado una buena posición económica durante la Primera Guerra Mundial fabricando y vendiendo uniformes de combate, sobre todo a Francia y Bélgica.
(...)
Cuando cumplió los 13 años, Marshall realizó el bar mitzvá –la ceremonia por la cual los judíos adquieren la mayoría de edad en términos religiosos– con el rabino
Zeev Nelson del templo Beth Jacob, de Norwich, una sinagoga que había sido fundada en 1929. Aquella oportunidad en que leyó los libros sagrados del judaísmo fue la primera vez que habló en un púlpito para los feligreses. Casi al mismo tiempo, el pequeño Meyer ingresó en la Norwich Free Academy para cursar la escuela media. No sólo se destacaba en los estudios regulares, también en las clases de teatro, de educación física y de música. Desde muy chico, Marshall se había convertido en un entusiasta melómano, contagiado por su cuñado Karl Meyers, quien había dirigido en Alemania el Teatro de Opera Königsberg.
(...)
Las innovadoras ceremonias religiosas que oficiaba Meyer en la sinagoga Bet El, de Belgrano, también estaban impregnadas de ópera. El rabino –según describió alguna vez Jacobo Timerman– tenía una voz de barítono que sobresalía entre todas las demás. "En las actuales ceremonias de Bet El –confiesa el rabino Daniel Goldman– todavía cantamos algunas arias que Marshall había adaptado al hebreo." En el departamento que los Meyer ocupaban en la calle Zapiola, de Belgrano, la música funcionaba como un bálsamo en los oscuros años de la dictadura. Un imponente piano de cola presidía un living de importantes dimensiones y el rabino era capaz de ponerse a cantar para levantarle el ánimo a más de un perseguido por la dictadura militar que se refugiaba en su casa. "Cuando tuvimos que partir, fue muy repentino. Teníamos pocas horas. Marshall trató de darnos ánimo y nos dijo: 'Vengan a comer algo a casa'. Debemos haber llegado con unas dos horas de retraso y él tenía un bastón y un sombrero de paja y nos cantó maravillosas canciones de vaudeville", recordó Robert Cox, entonces director de The Buenos Aires Herald, uno de los poquísimos medios de comunicación que denunció las violaciones a los derechos humanos cometidas por la dictadura militar. Cox –que debió exiliarse en Carolina del Sur, Estados Unidos– calificaba al rabino como un ser erudito, capaz de invocar tanto a los profetas como a Shakespeare y lo definía como una mezcla de los compositores estadounidenses Leonard Bernstein y George Gershwin.
Una de las hijas de Meyer, Dodi, también recuerda aquella noche que combinaba la angustia del fugitivo con la celebración por la supervivencia: "Amenazaron a los chicos de Cox, trataron de secuestrarlos y se salvaron por un pelo. Esa misma noche vinieron a casa e hicimos una gran fiesta para ellos, decoramos la casa con banderas de Estados Unidos y todo. Luego se fueron".